Als je in het bestuur zit of komt van je branche- of beroepsvereniging, dan kom je ergens tussen twee uitersten terecht:

Extreem 1: een oorspronkelijk bestuur dat hoofdzakelijk via de formele structuur werkt: met een voorzitter, secretaris, penningmeester, notulist, regelmatige vergaderingen, de jaarlijkse ALV waarin verantwoording wordt afgelegd via de jaarstukken, statuten die tot in detail regelen hoe de stemprocedure is, relatief veel vergaderstukken (meest extreme geval uit mijn netwerk: 500 pagina’s voor 1 vergadering !). Het bestuur / de voorzitter doet veel zelf, dus de directeur is een secretaris, die ondersteunt slechts het bestuur. Discussies zijn vaak sterk inhoudelijk en gedetailleerd.

Extreem 2: een aangepast bestuur dat  haar taken beperkt tot de vorming van de strategie (samen met de directeur), en het houden van toezicht op de uitvoering daarvan door de directeur met het bureau; de directeur is een stevig en ondernemend persoon, vaak ook het gezicht van de branche, die het bestuur ook uitdaagt, met alle respect. Er zijn weinig stukken voor bestuursvergaderingen, en ze zijn altijd afgestemd op de lezers: mensen met weinig tijd die niet graag lezen. Digitale hulpmiddelen worden optimaal benut. Bestuursbijeenkomsten zijn enerverende en stimulerende sessies, waarin de kennis van het vak of de branche van de aanwezigen tot het uiterste wordt benut. 

Gewicht op de dalski
Naar schatting zit minimaal driekwart van de branche- en beroepsverenigingen dichter bij het oorspronkelijke extreem dan bij het aangepaste extreem. Inclusief zij die kiezen voor aangepast, maar in de praktijk de oorspronkelijke stijl blijven beoefenen. Veel nieuwe of jonge bestuursleden willen dichter naar het aangepaste extreem. Dat extreem is ook bewezen effectiever in minder tijd, maar op de een of andere manier is het oorspronkelijke model heel taai. Belangrijke reden daarvoor is de onbekendheid van het aangepaste alternatief. Het is ook minder grijpbaar. Loslaten om meer grip te krijgen lijkt onnatuurlijk. Ongeveer zoals je leert skiën: terwijl je bang bent van de berg af te glijden, moet je juist je gewicht op je dalski brengen.